ความรู้สึกดิ่ง

ยิ่งใกล้คลอดยิ่งรู้สึกแย่…อยากตายตลอดเวลา รู้สึกผิดที่เหมือนมีลูกแล้วทำให้ลูกต้องลำบากในวันที่ไม่มีอะไรสักอย่างที่ทำให้เค้าได้เลยมีแฟนก็เหมือนไม่มีเอาแต่ใส่ใจคนรอบข้างไม่เคยดูแลใส่ใจเรา…รักแต่ลูกที่ติดจากเมียเก่าแต่เรากลายเป็นภาระของเขาท้องแก่ใกล้คลอดแต่อาหารบางครั้งได้กินแค่วันละมื้อ…พอบอกว่าหิวเค้าก็บ่นหาเรื่องทะเลาะแม้แต่ข้าวจานเดียวก็ยังทวงว่าเพราะเงินเขาที่มีกินแต่เขาและลูกเขาจะกินจะเที่ยวอะไรแพงๆเท่าไหรก็ได้….มันผิดมากใช่ไหมที่เกิดเป็นเราและลูกที่ยังไม่ได้ออกมาลืมตาดูโลกใบนี้